Volgens de hedendaagse Franse filosoof Alain Badiou komen in goede kunstwerken eeuwige en universele waarheden aan het licht die ingaan tegen allerlei verstarde politieke, culturele en filosofische opvattingen. De kunst doorbreekt de futloosheid echter niet door dit soort staande discoursen rechtstreeks onderuit te halen, zoals bijvoorbeeld de twintigste eeuwse ideologiekritiek doet, maar door eigen, alternatieve waarheden te produceren. Juist door zijn autonomie krijgt de kunst politieke relevantie.

Badiou benadrukt aan de andere kant dat de kunst geen ivoren toren-verschijnsel is dat slechts enkele verfijnde geesten tot zich kunnen nemen. De radicale breuken die grote kunstwerken veroorzaken kunnen door iedereen ervaren worden. Hij benadrukt dit door de term ‘massakunst’ te gebruiken. Vandaar ook dat hij zijn visie op kunst, net als zijn politieke ideeën, communistisch noemt - een benaming die hem veel onbegrip en kritiek heeft opgeleverd. Door zo te laveren tussen pamflettisme en autonomie biedt het werk van Badiou wellicht een nieuwe impuls aan het debat over de rol van kunst in de hedendaagse maatschappij.

Naar aanleiding van de publicatie van het boek Alain Badiou's inesthetica: kunst, filosofie, politiek (uitgeverij Octavo), bezorgd door Joost de Bloois en Ernst van den Hemel, reageren vanavond kunstenaars op de ideeën van Badiou. Hoe denken zij over kunst als een procedure om waarheid te ontdekken? Wat is de relatie met die andere waarheidsprocedure die Badiou onderscheidt, de politiek? En in hoeverre biedt Badiou’s visie op kunst een opening om huidige trends die de kunst irrelevant lijken te maken tegen gaan, zoals de vermarkting van kunst?