Hoe gaat de dichter van moment tot moment te werk? In hoeverre anticipeert de dichter op de leeservaring van zijn geadresseerde? Heeft hij of zij wel zo’n geadresseerde? Welke vorm neemt deze dan aan; een persoon, een groep, of ‘iemand’ – een consistente groep, een inconsistente groep? Of houdt de dichter überhaupt geen rekening met de receptie van het geschrevene, en gaat tijdens het werk uitsluitend te rade bij de interne logica van het gedicht? Is poëzie die te zeer uitgaat van de waarneming van de lezer demagogisch te noemen, en daarom minder zinvol, omdat deze zich afsluit voor het mysterie?*

Enige tijd geleden werd in Perdu het boek De kunst van het dichten van Erik Lindner en Henk van der Waal gepresenteerd. Tijdens die avond werden enkele dichters geïnterviewd. Die opzet zal het uitgangspunt van een reeks vormen, waarvan deze avond de tweede aflevering zal zijn. Centraal staat deze keer het idee van theatrocratie. Dit neologisme, geïntroduceerd door de filosoof Plato, staat voor een toestand waarin kunst, of poëzie, voor esthetische maatstaven te rade gaat bij de smaak van het publiek. Dichters Erik Lindner en Jan-Willem Anker worden geïnterviewd met bovenstaande vragen als uitgangspunt en krijgen gelegenheid hun antwoorden te illustreren dan wel onderbreken met voorbeelden uit hun werk. Vervolgens wordt een kunstenaar uit een andere discipline geconfronteerd met deze vragen.

Deze keer is dat Willem Boogman, componist. Op zijn website schrijft hij: ‘Een goede luisteraar is iemand die de muziek in de muziek hoort. Of de stem in de stem. Voor die luisteraars schrijf ik mijn muziek. Als ik aan luisteraars denk, denk ik niet aan publiek.” In het bijzonder zal een nieuw werk van Boogman, dat enkele dagen na de Perdu-avond in premiere zal worden gebracht, ter sprake komen.