Getergd door het lage niveau van de Nederlandse poëzie en poëziekritiek begint Jeroen Mettes in juli 2005 het weblog Poëzienotities. Zijn inzet is hoog. Alles wat hij verschrikkelijk aan Nederland vindt, is volgens hem gesublimeerd in zijn poëzie - en de poëzie moet van die verschikkingen gezuiverd worden. Hoe wil hij dat doen? In de eerste blogpost schrijft hij:

'Een taal en een traditie wurg je niet door de Amerikanen aan te roepen (poëzie te verwarren met rappen zonder flow bijvoorbeeld) of simpelweg te negeren (helaas!). Een traditie wurg je alleen door op haar naakte, slapende lijf te gaan zitten (want zelfs slapend droomt ze jouw dromen), zodat ze geen kant op kan. En als er dan nog lucht uitkomt noemen we dat een verademing. Dus ik ga in deze ruimte recente bundels bespreken.'

Van plek waar individuele bundels besproken worden, groeit het blog al snel uit tot een verzamelplaats van korte essays over politiek, filosofie en – vooral – literatuur. Al zijn blogposts zijn doordesemd van het besef dat poëzie ertoe doet, zonder dat echter eenvoudig kan worden aangegeven wat het belang van poëzie is.

De ronduit polemische toon en de eruditie van de stukken trekken al snel de aandacht van enkele poëzieliefhebbers die in de comments reageren op Mettes controversiële stellingnames. Zijn bekendheid in literaire kringen breidt zich langzaam uit. Maar in september 2006, nog geen anderhalf jaar nadat hij het blog is begonnen, pleegt Mettes zelfmoord.

In het voorjaar van 2011 heeft De Wereldbibliotheek de blogposts gebundeld en uitgebracht onder de titel Weerstandsbeleid. In Perdu zullen vanavond zeven dichters en critici zeven kernbegrippen uit Mettes kritische werk bespreken, van ‘gemeenschap’ tot ‘kleinkunstpoëzie’, van ‘ontroering’ tot ‘seculier verlangen’, waardoor uiteindelijk een klein vademecum bij Weerstandsbeleid ontstaat.