Frans Strijards: ‘Poppenkast is de simpelste theatrale gebeurtenis. Als een kind een pop tot leven ziet komen, is dat in zijn ogen geen pop meer maar een echt mens. Als zijn verbeelding stopt, dan is het weer een pop, gestold tot de realiteit van dat onechte. Dan neemt het er weer afstand van. Mensen staan ook zo ten opzichte van zichzelf. Iedereen heeft toch een soort zelfreflectie. Hij ziet zichzelf bezig en denkt: o, doe ik het weer zo. Dan ben je toch een pop in je eigen ogen. Je bedient jezelf van een rol.’

Man 1 Martijn de Rijk
Man 2 Loek Zonneveld
Man 3 Jaïr Stranders
Vrouw 1 Sam Ghilane
Vrouw 2 Margo Verhoeven
Vrouw 3 Marlies Hamelynck

Een verteller poseert alsof hij macht heeft over de personages die hij oproept. Maar het kost hem moeite ze in de hand te houden want zij verschillen met elkaar van mening of zijn het opvallend met elkaar eens – of solliciteren zelf naar de verteller-rol. Zomin als het geheugen zich houdt aan strikte chronologie, aan oorzaak en gevolg, zomin houden de personages zich aan een klassieke verteltrant. De verteller moet alle zeilen bij zetten en tenslotte maken dat hij wegkomt – gaat dus ten onder aan zijn eigen fantasie.