‘De kinderen zijn wel geweest’. Zo opende 25 jaar geleden Marc Kregting zijn poëziedebuut De gezel bij uitgeverij Perdu. Afkomstig uit de muziek zocht hij naar een taal waarin ritme en klank betekenis zouden moeten geven. Aan het begin van de eeuw verhuisde Kregting naar België en groeiden zijn twijfels over het idee correct Nederlands. Als tekstredacteur, festivalprogrammeur en taaldocent, maar ook als nieuwbakken vader, beleefde hij de sensatie steeds opnieuw woorden en grammaticale structuren te moeten leren.
Bij wijze van nieuw debuut verbrijzelde Kregting meer dan twee decennia columns en notities over taal voor Zilverlingen. Naar aanleiding van dit boek, verschenen bij uitgeverij het balanseer, spreekt hij met Rosan Hollak over de grenzen van communicatie, en met Ivo Victoria over het narcisme van de kleine verschillen tussen Nederland en België. Ook draagt Timo Sterckx voor uit De gezel en uit Zilverlingen, en laat horen wat radicalisering kan behelzen. Ten slotte geeft Kregting de Luther in hem ruim baan met enige stellingen over taal, waarop aanwezigen kunnen reageren.
Rosan Hollak (1971) studeerde filosofie en politieke wetenschappen in Amsterdam en Boston. Ze is schrijver en journalist bij NRC Handelsblad. Haar prozaverhalen stonden in de literaire tijdschriften De Revisor, Tirade, Bunker Hill en Lava. Tweemaal werd ze genomineerd voor de Brandende Pen, de jaarlijkse prijs voor het beste Nederlandse korte verhaal. Hollaks debuut, de mozaïekroman Scherptediepte, verscheen in 2012 bij De Bezige Bij. In 2015 publiceerde ze bij ISVW Uitgevers een interviewboek over Denker des Vaderlands René Gude. In 2016 maakte ze tijdens haar verblijf als writer-in-residence in de Jan van Eyck Academie in Maastricht haar fotoboek Mosaic, over het leven in een samengesteld gezin.
Marc Kregting (1965) studeerde Nederlands in Nijmegen terwijl hij piano speelde en componeerde. Hij schreef vijftien boeken in alle denkbare genres, van prozagedicht (Dood vogeltje) over pamflet (Zij zijn niet van Jeremia) en naslagwerk (Koffie) naar partituur (Onze Nietzsche). Elk van die boeken draait op eigen wijze stationair tussen geweld, taal en politiek. Kregting is te volgen op zijn weblog De honingpot en werkt aan een encyclopedie van de val.
Timo Sterckx (1995) studeerde Drama in Gent. Hij speelde bij compagnie Desnor in #BOS (TAZ#2015). Met Mats Vandroogenbroeck maakte hij Het Atomistisch Manifest (Festival Cement, Jonge Harten) en FAUST, een mechanische komedie (TAZ#2017). Samen met Mats en Nona Demey schiep hij Through The Looking Glass (And What We Found There) (TAZ#2019). Hij deed mee met IN KOOR! van Myriam Van Imschoot & Willem de Wolf en met Europa In De Herfst van Theater Malpertuis. In de masterproef The Greatest Show On Earth (TAZ#2018, Tweetakt Festival) citeerde hij zo’n drieënhalf uur nagenoeg een heel boek uit zijn hoofd. Verder speelt hij sporadisch in Is This Porn, No This Is Love van Julie Cafmeyer. Dit seizoen is hij in première gegaan met Toverberg van compagnie Desnor en Melancholia! Ivanov is dood, leve Ivanov! van de Roovers.
Ivo Victoria (1971) studeerde Communicatiewetenschappen in Leuven en was zanger van Kamino. In 2002 emigreerde hij naar Nederland, waar hij werkte voor het Lowlands Festival en waar zijn geruchtmakende debuutroman Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) verscheen. Ook zijn vier volgende boeken (Gelukkig zijn we machteloos, Dieven van vuur, Billie & Seb en Alles is oké) werden gunstig ontvangen. Alles is oké hoorde volgens NRC tot de 25 beste boeken van 2019. Victoria was een van de eerste schrijvers die blogden. Hij verzorgt columns voor de Vlaamse krant De Morgen en voor het Nederlandse radioprogramma Spijkers met koppen.
