'Waarom was je god zo diep in je gedachten,' vroeg Lucebert eens in een gedicht aan Willem Kloos, 'en waarom liep hij niet gewoon op straat?' Natuurlijk is het relevant welke bezwaren Lucebert had tegen Kloos. Maar het is minstens zo veelzeggend dat hij überhaupt de moeite nam hem aan te vallen. Als Kloos geen verleidelijk voorbeeld had vertegenwoordigd, was hij het bekritiseren niet waard geweest.

Er is geen dichter of hij kan voorgangers aanwijzen die hem in zijn beginjaren als inspiratiebron en leidraad hebben gediend. Sommige dichters blijven zo'n eerste poëzieliefde een leven lang trouw. Maar het jeugdidool kan ook verstikkend werken. Hoeveel dichterlijke dromen zullen er tegenwoordig wel niet sneuvelen in een vergeefse poging de eerdergenoemde Lucebert te overtreffen? Als dichters een eigen stem willen vinden, zullen ze zich moeten losmaken van hun idolen. En hoe dieper de liefde, hoe pijnlijker dat proces.

Voor Jeugdzonden zullen vier dichters (H.H. ter Balkts bijdrage voor deze avond wordt niet door hem zelf voorgedragen) hun schaamte overwinnen. Zo bekent Thomas Möhlmann een zwak te hebben gehad voor Rutger Kopland en kijkt Erik Spinoy met enige gêne terug op de manier waarop hij met Rainer Maria Rilke dweepte. Wat vonden ze destijds zo goed aan hun jeugdzonde? Wat staat hen er tegenwoordig in tegen? En hoe komen de kwaliteiten en de tekortkomingen van hun vroegere idool terug in het eigen werk? H.H. ter Balkt, daarentegen, wil niets van jeugdzonden weten en ook Ilse Starkenburg kijkt nog altijd met bewondering terug op Sylvia Plath. Behalve gepraat wordt er ook het nodige voorgedragen. De poëzie moet voor zichzelf spreken, zondig of niet.